Konkurencja, która prowadzi do optymalizacji kosztów i rozwoju technologii jest korzystna dla wszystkich uczestników rynku. Konkurencja, która prowadzi do obniżenia rentowności i braku stabilności niszczy ten rynek. Ciepłownictwo funkcjonuje na ograniczonym obszarze, w ramach naturalnego monopolu. Z tego powodu bardzo trudno wpisuje się w reguły rynku konkurencyjnego. Często konkurencyjne działania uczestników ocierają się o granicę zdrowego rozsądku. Wobec powszechnego nadmiaru zainstalowanej w źródłach mocy, jedyną możliwością jej wykorzystania przez producenta, jest „rozpychanie się” łokciami z wykorzystaniem własnych przewag. Raz bywa to kwestia własności sieci przesyłowych, innym razem przepisy prawa wprowadzające ręczną regulację.

Bardzo rzadko jest to zdrowa konkurencja eliminująca w sposób naturalny mniej efektywne rozwiązania. Spalarnie odpadów nie pojawiają się na rynku ciepła, by uzupełnić jego deficyt, lecz aby spełnić własną misję związaną z utylizacją. Operator systemu przesyłowego, działając w granicach prawa, bardzo łatwo może pracę takiego źródła ograniczyć lub chociażby uprzykrzyć mu życie, ze szkodą dla (słusznej poniekąd) sprawy. W tych okolicznościach najlepszym wyjściem jest współdziałanie lub konsolidacja podmiotów działających na rynku w celu stworzenia stabilnych zasad gry. Działając wspólnie, łatwiej jest wypracować kompromis zapewniający każdemu dostęp do swojego kawałka tortu. Zdrowy rozsądek sprawia, że tort nie musi być nadmiernie duży. Korzyść ma również fundator tortu, czyli końcowy konsument.

fot. zasoby własne