Potrzebne są stabilne prawo, odejście od polityki dekarbonizacji, jednoznaczne określenie roli węgla…
Energetyka, a wraz z nią gospodarka, oczekuje stabilności i przejrzystości prawa, w tym części niezmiennej, w dłuższym niż do tej pory czasie, tyczącej strategicznych wyborów inwestycyjnych. Potrzebne jest opisane od nowa prawo energetyczne w formule przejrzystej i prostszej a przy tym stabilnej, bez „lawiny" poprawek i uzupełnień – m.in. taki wniosek płynie z tegorocznego FORUM ENERGETYCZNEGO, które odbyło się w ramach XVI Sympozjum Naukowo-Technicznego ENERGETYKA BEŁCHATÓW 2014.
Niezbędny jest przewidywalny i jednoznacznie uregulowany system wsparcia dla pożądanych rodzajów technologii, który pozwoli na podejmowanie decyzji inwestycyjnych. Brak powoduje, że spółki często przyjmują groźną wobec wyzwań „opcję wyczekiwania”, bo nie ma pewności, że inwestycja jest ekonomicznie uzasadniona.
Części stała i zmienna
W nowym dokumencie Polityki energetycznej Polski powinny być: część stała i część zmienna. Stała w formule doktryny w porozumieniach międzypartyjnych na długi czas. Powinniśmy zdefiniować, co będzie niezmienne w perspektywie długoterminowej. Taki kształt zapisu winien być wykładnią dla kolejnych rządów naszej strategii wobec propozycji polityki klimatyczno-energetycznej UE. Natomiast w części zmiennej zdefiniowane zostałyby ścieżki dojścia do celów głównych.
Co z uprawnieniami do emisji CO2?
Z procesu negocjacyjnego w Brukseli II Pakietu Klimatycznego musimy otrzymać sygnał, że dostępne będą na rynku do roku 2050 uprawnienia do emisji CO2 w wysokości ok. 50 mln ton rocznie, po rozsądnej cenie, co zapewni racjonalność i efektywność ekonomiczną dziś budowanych jednostek węglowych i tych, które jeszcze w oparciu o węgiel musimy odtworzyć. W przeciwnym wypadku inwestycje w nowe jednostki wytwórcze się nie zwrócą. Już w przyszłym roku konieczne będzie uzyskanie potwierdzonych informacji o możliwości odtwarzania mocy w technologiach węglowych. Potem na inwestycje będzie za późno.
NIE dla przyspieszonej dekarbonizacji gospodarki
Państwa Unii Europejskiej powinny odejść od polityki przyspieszonej dekarbonizacji gospodarki Wspólnoty wobec braku jej racjonalnych przesłanek, a także kosztów, jakie ponoszą państwa członkowskie w związku z utratą konkurencyjności ich gospodarek. Polski rząd oraz organy UE powinny pilnie i jednoznacznie przedstawić swoje strategie w tym zakresie, uwzględniając sytuację makroekonomiczną. Obecna sytuacja na Wschodzie pokazuje, że nie możemy uzależniać się od gazu rosyjskiego. Konieczna jest dywersyfikacja paliw i wykorzystanie złóż lokalnych – własnych paliw. Polityka klimatyczna nie może blokować korzystania z bogactwa zasobowego, którym dysponujemy. Potrzebna jest weryfikacja celów klimatycznych tak, by Europa maksymalnie wykorzystała możliwości własne – cenowo i gospodarczo będzie to dla niej najkorzystniejsze.
Postawmy na zasoby własne
Podstawą w budowaniu polityki energetycznej państwa musi być bezpieczeństwo energetyczne. Niezbędne jest doktrynalne określenie miksu energetycznego Polski, z podkreśleniem roli i pozycji zasobów własnych, przy uwzględnieniu aspektów związanych z ochroną środowiska, bezpieczeństwem dostaw i elastyczności pracy w systemie źródeł wykorzystujących poszczególne typy paliwa.
W Polityce energetycznej Polski 2050 musi znaleźć się jednoznaczne określenie roli i wagi węgla zarówno kamiennego, jak i brunatnego. Niezbędne są również twarde zapisy, które będą chronić przed zabudową obszary pod przyszłe odkrywki. Dostrzeżony powinien być ponadto potencjał kogeneracji w zapewnieniu dostaw energii, a zwłaszcza roli paliwa z odpadów komunalnych.
Rozwiąznia dla stabilizujących
Bezpieczeństwo energetyczne – w zakresie stabilizacji systemu – wymaga wprowadzenia mechanizmów stabilizujących sytuację wytwórców z jednostkami sterowalnymi; mechanizmów zapewniających rentowność pracy bloków energetycznych rezerwujących system, niezbędnych ze względu na pracę w systemie coraz liczniejszych, niestabilnych źródeł OZE.
