Wszystkim technologiom konwersji energetycznych zasobów przyrody w elektryczność i inne postacie energii użytecznej towarzyszą straty, w tym straty ekologiczne. Tego uniknąć się nie da (II Zasada Termodynamiki). Obowiązuje to także dla tzw. źródeł odnawialnych, zwłaszcza jeśli analizować ich charakterystyki w pełnym okresie „życia”. Z tego powodu podstawowym działaniem dla obniżenia zanieczyszczeń jest wzrost sprawności wytwarzania energii. Znajdywanie rozwiązań w tym zakresie może złagodzić straty energii oraz obniżyć wysokość dodatkowych nakładów inwestycyjnych i eksploatacyjnych związanych z ciągle nowymi ograniczeniami emisji substancji szkodliwych.

Dla technologii klasycznych podstawowym kierunkiem działania dla uniknięcia zmniejszenia efektywności ze wzrostem ograniczeń emisyjnych jest szerokie zastosowanie metod aktywnych zmniejszenia emisji w procesie spalania (technologie czystego spalania) oraz odpowiednia integracja technologii usuwania zanieczyszczeń z obiegiem cieplnym (dobrym przykładem jest optymalizacja procesów odsiarczania). Efektem integracji jest zazwyczaj redukcja straty wylotowej i tym samym wzrost sprawności kotła. Ważnym elementem jest pogłębiona waloryzacja odpadów stałych w kierunki uczynienia z nich półproduktów lub produktów rynkowych.  Na ogół jednak dążenie do wzrostu sprawności i zmniejszenia emisji wymagać będzie dodatkowych nakładów inwestycyjnych. Rzecz w tym, aby były one komplementarne z punktu widzenia efektywności energetycznej i technologicznej (dbałość o niezawodność, optymalną eksploatację itd.) oraz ekologicznej. Tym samym można ograniczyć  zmianę jednostkowych kosztów wytwarzania.

Osobnym zagadnieniem jest ograniczenie emisji dwutlenku węgla. Jego rozwiązanie nie jest możliwe obecnie bez istotnego zwiększenia nakładów inwestycyjnych i kosztów eksploatacji. Jest to problem dotykający nie tylko energetyki, ale całej gospodarki. Ale i w tym przypadku pozostaje ważne stwierdzenie, że podstawowym przedsięwzięciem dla zmniejszenia emisji pozostaje wzrost sprawności.