Jeśli dodamy do tego fakt, że niektóre rozwiązania są „przypisane” do bardzo wąskiej grupy osób, które kumulują wiedzę i nie chcą się nią dzielić, to otrzymamy obraz stanowiący duże zagrożenie dla transferu wiedzy do zastosowań praktycznych. Trzeba tu zauważyć, że jednym z priorytetów polityki naukowej Polski jest doprowadzenie do sytuacji, w której innowacyjne rozwiązania opracowywane w ośrodkach naukowo-badawczych będą wdrażane w przemyśle, przyczyniając się do rozwoju poszczególnych działów gospodarki narodowej.

Dąży się do tego, by współpraca nauka-biznes opierała się na dwóch podstawowych zasadach:
• Prowadzenie prac naukowych powinno być odpowiedzią na rzeczywiste zapotrzebowanie gospodarki. Nauka powinna rozwiązywać realne problemy występujące w przemyśle, uwzględniając konkretne uwarunkowania i specyfikę pracy poszczególnych układów technologicznych.
• Innowacyjne rozwiązania opracowywane na uczelniach i w instytutach naukowych powinny być szybko wchłaniane przez przemysł i wdrażane w gospodarce.

Istotą prac naukowych nie powinno być więc tworzenie opracowań czysto naukowych, przeciwnie – powinny one być wynikiem ścisłej współpracy przemysłu i nauki. Służy temu m.in. polityka przyznawania różnego rodzaju grantów naukowych, w której dąży się do tworzenia konsorcjów złożonych z przedstawicieli nauki i przedsiębiorców, przy czym ci ostatni powinni współuczestniczyć w procesie finansowania badań naukowych. W ten sposób wymusza się niejako ukierunkowanie badań naukowych na konkretne zapotrzebowanie. Takie tworzenie „mieszanych” zespołów umożliwia również „przenikanie wiedzy” i dzielenie się nią. Stwarza to sytuację, w której możliwe staje się zachowanie wiedzy nawet w przypadku odejścia niektórych pracowników.

W sposób szczególny dotyczy to „sztafety pokoleniowej” i przekazywania młodym pracownikom wiadomości z danej dziedziny przez specjalistów, którzy problemem zajmują się od wielu lat. Oczywiście chodzi również o to, by tych młodych pracowników zatrzymać potem w zakładzie przemysłowym, instytucie badawczym czy na uczelni (problem „ucieczki” młodej, wykształconej kadry za granicę!). Istotna jest tutaj nie tylko kwestia finansów, ale również możliwość rozwoju i poszerzania wiedzy. Tak więc „opieka” doświadczonych specjalistów nad młodymi pracownikami
powinna charakteryzować się relacją mistrz-uczeń. Dotyczy to oczywiście również sytuacji w nauce. Bo, jak powiedział Einstein: „Prawdziwy uczony, to nie ten, który dokonał nawet największego odkrycia, ale ten, który wykształcił dużą liczbę swoich następców!”.