Przeprowadzane co jakiś czas badania nastrojów społecznych systematycznie wskazują na rosnącą liczbę zadowolonych Polaków. Mimo wrodzonego pesymizmu patrzymy w przyszłość z coraz to większą nadzieją. Niestety nie wszyscy. A z pewnością nie energetycy, którzy dziś przestali zastanawiać się nad tym, czy zabraknie prądu, lecz… kiedy zabraknie. Wkrótce może okazać się bowiem, że zapomniany już termin „dwudziestego stopnia zasilania” znów stanie się aktualny, zgodnie z ponurymi przepowiedniami specjalistów. Może więc zamiast martwić się, czy na czas wybudujemy stadiony i drogi na Euro 2012, powinniśmy raczej zastanawiać się, czy nie wypadnie nam grać przy świeczkach…
Truizmem jest, że moce wytwórcze są w naszym kraju przestarzałe i niewystarczające, i tylko szybkie decyzje uchronią nas przed katastrofą. W ciągu najbliższych lat trzeba wybudować nowoczesne, wysokosprawne bloki o niskiej emisji CO₂. Swoje miejsce powinna też znaleźć w końcu energetyka jądrowa. Dziś skończył się już czas na rozważania, debatowanie i złudne nadzieje, że jakoś to będzie. Dla konsumentów prądu będzie bowiem tylko gorzej. Problemem pozostaje, czy będzie „gorzej”, czy „dużo gorzej”, gdyż – jak stwierdza prof. Władysław Mielczarski – ceny energii muszą rosnąć, lecz chodzi o to, by ten wzrost był przewidywalny albo wręcz kontrolowany (vide: „Dlaczego rosną ceny energii elektrycznej”). O potrzebie inwestowania świadczą także inne wypowiedzi
znanych autorytetów ze świata elektroenergetyki, zamieszczane na łamach niniejszego wydania magazynu.
W artykule pt. „Rzeczywiste możliwości stabilizacji bezpieczeństwa elektroenergetycznego kraju” prof. Maciej Pawlik stwierdza, że: „Bezpieczeństwo elektroenergetyczne kraju wymaga przede wszystkim pilnego inwestowania w nowe moce wytwórcze, szacowane na 800-1000 MW rocznie. Problemem jest przy tym nie tylko wielkość mocy, ale także stosowane rodzaje paliw i technologie wytwórcze”. Z kolei zdaniem prezesa Rafako Mariusza Różackiego „Między rokiem 2010 a 2015 lub dłużej, jeżeli przeciągnie się o kolejny rok czy dwa decyzje inwestycyjne w nowe moce wytwórcze blackout w Polsce jest nieunikniony
i nie będzie możliwości się przed nim obronić. Cykl inwestycyjnytrwa pięć-siedem lat. Dziś podjęta decyzja da nową moc za siedem lat, w ciągu których będą kolejne wyłączenia, z różnych względów formalnych”.
W energetyce inwestycje są więc konieczne. Tę „oczywistą oczywistość” puentuje tytuł wywiadu z prezes Katarzyną Muszkat: „Inwestycje lekiem na CO₂”. Ze swej strony chciałbym dodać, że nie tylko na ograniczenie emisjidwutlenku węgla. Oczywiście energetyka to coś więcej niż bardzo istotny w gospodarce kraju podsektor elektroenergetyczny. Musimy pamiętać, że ciepłownictwo i odnawialne źródła energii mogą i powinny mieć znaczny udział w bilansie energetycznym kraju, na co zawsze zwraca uwagę na łamach Energetyki Cieplnej i Zawodowej szef Rady Programowej prof. Jan Popczyk. Mogą też zwiększyć bezpieczeństwo energetyczne, zwłaszcza poprzez rozbudowę źródeł rozproszonych małej mocy jak mikro- i minikogeneracja na gazie. Niestety tytuł artykułu „Dlaczego nie wyszło z kogeneracją?” autorstwa Waldemara Szulca mówi sam za siebie.
Planowałem na zakończenie napisać o czymś pozytywnym, np. o napawających nadzieją zapowiedziach i deklaracjach grup energetycznych o odtworzeniu i rozbudowie mocy wytwórczych. Niestety, życie pisze najlepsze scenariusze.
Sierpniowa, półgodzinna przerwa w zasilaniu części Warszawy, rodzi pytania: Czy awaria potwierdza opinię, że w kraju brakuje rezerwy mocy wytwórczych i przesyłowych? Czy zdążymy z realizacją planów przed blackoutem?
Zachęcam do lektury.

Andrzej Igras
Redaktor naczelny

Temat numeru 4/2008

Rynek energii

Ciepłownictwo

Ochrona środowiska