To ona stanowi bazę, która wyznacza możliwości rozwoju, dzisiejszego i przyszłego poziomu życia. Jeśli bowiem czysta konsumpcja jest bardzo atrakcyjna, o tyle zapomniana i zaniedbana infrastruktura po pewnym czasie przypomina o sobie, o swoim marnym stanie, ogranicza rozwój i przyszłe możliwości. Czy chodzi o energetykę, o sieci przesyłowe, o rurociągi naftowe czy gazowe, o drogi, mosty, linie kolejowe czy sieci telekomunikacyjne – są one podstawą do rozwoju gospodarki, a z nią – poziomu życia.

Infrastruktura energetyczna ma tu wyjątkowe znaczenie. Ciągłość dostaw źródeł energetycznych jest konieczna dla jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a także funkcjonowania społeczeństwa. A chociaż ich rola nie jest łatwo niedostrzegalna, a nakłady na utrzymanie czy rozwój – ogromne, to brak energii przez krótki nawet czas oznacza całkowity paraliż życia – szczególnie w miastach.

Polska przez ostatnie lata inwestowała bardzo niewiele – przez wiele lat udział inwestycji utrzymywał się poniżej 20% PKB, co jest w Europie charakterystyczne dla bardzo bogatych gospodarek, jak Francja czy Niemcy, nie zaś dla tych, którzy chcą polepszyć swój przyszły poziom życia. Inne kraje „nowej Europy” inwestowały znacznie mocniej w przyszłość – Estonia czy Rumunia na poziomie 27%. Fenomen Chin, które inwestują 50% dochodu narodowego jest bardzo pouczający, zważywszy jak bardzo podniósł się standard życia Chińczyków.

Prosty przykład z polskiej energetyki: do dzisiaj zużywamy moce wytwórcze, które zostały wybudowane w latach 70. i 80. Gdy w dekadzie lat 70. przybyło nam 11,4 gigawatów, to w pierwszej dekadzie naszego wieku – zaledwie 1,5 gigawata, czyli 10-krotnie mniej. Potrzeby rosną, więc zapas mocy się kurczy, i jak tak dalej pójdzie, to nie tylko węgiel, ropę i gaz, ale także energię elektryczną będziemy importować.

Przeczytaj więcej w magazynie Energetyka Cieplna i Zawodowa nr 5/2014.