Jeszcze mocniej na pedał patriotycznego gazu nacisnął minister obrony narodowej Antoni Macierewicz, który górnikom mówił: – Pomyślałem sobie: zobacz, z jaką determinacją, wysiłkiem, ale i radością gotowi są oddawać własne zdrowie i życie, aby utrzymywać to bijące serce polskiej energetyki, jakim jest Bełchatów i wszystkie kopalnie węgla brunatnego. Górnikom musiały się szeroko otworzyć oczy ze zdumienia, gdy usłyszeli o swoim poświęceniu dla pracy, a minister mówił dalej: – od górników zależy bezpieczeństwo, bez którego nie ma niepodległości, niezawisłości i demokracji – nie ma po prostu możliwości życia narodu.

Podobnie i Prezydent Duda, który deklarował w Bogdance: – Dla mnie jako prezydenta Rzeczypospolitej, jasną i oczywistą sprawą jest to, że węgiel jest naszym absolutnie podstawowym surowcem energetycznym. Jest nasz i stanowi nasze zabezpieczenie energetyczne.

Patriotyczne kuranty mocno grały, ale rzeczywistość słodka nie jest, Barbórka była kwaśna, a nawet gorzka. W tym samym czasie gdy szefowa rządu brała udział w uroczystościach w Jaworznie, pod jej domem w Brzeszczach protestowało kilkuset górników z kopalni Makoszowy. Ci już wiedzieli, że ich miejsce pracy zostanie zamknięte.

Złudzenie

A to dopiero początek. Rząd pochwalił się wcześniej sukcesem, że Komisja Europejska zaakceptowała program dopłat do kopalń. Sprzyjające mu media krzyczały nawet tytułami: „Sukces! Dostaniemy miliardy od UE”. Nie mówiąc już o tym, że nie „dostaniemy”, Bruksela łaskawie zgodziła się jedynie, byśmy wydali własne pieniądze. Trudno uznać to za sukces, gdyż według reguł unijnych (decyzja Rady 787 z nr 2010 r.) wszystkie kopalnie, którym państwo udzieli pomocy, muszą być zamknięte. Jest to pomoc na likwidację, a nie restrukturyzację kopalń. Termin – do końca 2018 roku.

Górnicy jednak nie chcą w to uwierzyć, domagają się szczegółowych protokołów, a wystarczy przeczytać tytuł decyzji Komisji: „na złagodzenie społecznych i środowiskowych skutków likwidacji niekonkurencyjnych kopalń węgla do 2018 r." W informacji ogłoszonej na stronie Ministerstwa Energii skromnie pominięto drastyczne szczegóły, nazywając decyzję „programem pomocowym dla górnictwa”. Żeby w oczy zbytnio nie kluło.

Jednak moje największe zdziwienie budzi fakt, że w Brukseli polski rząd nie zrobił nic, dosłownie nic, by powalczyć o polski węgiel. By zmienić reguły gry, zażądać przeglądu decyzji nr 787, wręcz nawet zaszantażować Komisję. Nic z tego. Znamy tę zadziwiającą słabość polskiego państwa także z innych przykładów.

fot.: 123rf.com