O technikach ograniczania emisji rtęci z procesów spalania węgla
Spalanie węgla to znaczące źródło emisji rtęci w skali światowej. Nieorganiczne związki rtęci są szkodliwe dla otoczenia i toksyczne dla żywych organizmów, głównie w wyniku przekształcenia się ich w środowisku wodnym (dzięki aktywności mikroorganizmów) do postaci toksycznej metylortęci.
Rtęć obecna w węglu powiązana jest zarówno z substancją mineralną (głównie pirytem FeS2, cynobrem HgS), jak i organiczną. Zawartość rtęci w polskich węglach kamiennych wynosi od 50 do 150 ppb, a w węglu brunatnym od 120 do 370 ppb [1].
W węglu
W procesie spalania węgla następuje szereg reakcji chemicznych, które prowadzą do rozkładu wszystkich związków chemicznych zawierających rtęć. W temperaturze spalania węgla rtęć występuje w postaci par rtęci pierwiastkowej (metalicznej) Hg0. Na skutek procesów chemicznych i fizycznych, występujących w czasie przepływu spalin przez kocioł, rtęć może przyjmować formę utlenioną (Hg2+) gazową oraz związaną z cząstkami lotnego popiołu Hg(p).
Cały artykuł przeczytasz w numerze 2/2016 magazynu Energetyka Cieplna i Zawodowa
Fot. freeimages
