Każde z państw członkowskich Unii Europejskiej (UE) musi we własnym zakresie poszukiwać sposobów na realizację wytycznych dotyczących pakietu klimatyczno-energetycznego. UE oczekuje daleko idących kroków prowadzących do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Polityka klimatyczna jest wprost powiązana z produkcją energii ze źródeł odnawialnych, zwłaszcza w Polsce, gdzie dominuje produkcja z paliwa wysokoemisyjnego, jakim jest węgiel. Każde z państw musi poszukiwać rozwiązania, które pomoże rozwijać OZE, a z drugiej strony w jak najmniejszym stopniu obciąży odbiorcę. Musi to być realizowane w powiązaniu z podnoszeniem świadomości społecznej, ulepszeniem programu wsparcia, poszukiwaniem efektywnych technologii.

Wykorzystywani odpadów do produkcji energii mogłoby rozwiązać istotne problemy środowiskowe. Znacząca ich część ma charakter biodegradowalny, więc nadaje się jako surowiec do wytwarzania energii odnawialnej. Dotyczy to również wykorzystania odpadów ściekowych, które w zdecydowanej większości, zwłaszcza w małych miejscowościach, nie posiadają metali ciężkich i po wysuszeniu mogą być znakomitym surowcem do wykorzystania w procesie wytwarzania energii. Wymagają one jedynie właściwego opisania w aktach prawnych. Instalacje do osuszania tego odpadu są wyjątkowo proste i nie wymagają znacznych nakładów.

Zupełnie inaczej jest ze spalaniem biomasy pochodzenia leśnego. Jest ona podstawą konfliktu na linii: minister środowiska – minister gospodarki. Z punktu widzenia resortu środowiska niedopuszczalne jest spalanie drewna pełnowartościowego. W zasadzie dotyczy to każdego rodzaju drewna, z wyjątkiem zrębiny, czyli korzeni wykorzystywanych w energetyce zawodowej. Spalanie drewna jest antyśrodowiskowe i antygospodarcze. Przemysł drzewny w Polsce jest jednym z najlepiej rozwiniętych. Konkurencja o surowiec jest dla niego niebezpieczna i szkodliwa. Współspalanie biomasy pochodzenia leśnego musi w najbliższym możliwym czasie stać się przeszłością.