Nowa polityka energetyczna
Polska stoi obecnie przed bardzo ważnym pytaniem: jak w kolejnych latach będzie wyglądała nasza energetyka? Nasz kraj ywiązany jest unijnymi dyrektywami, które każą nam zmniejszać emisję gazów cieplarnianych. Jednak w tej kwestii należy mieć na uwadze kontekst globalny. Podczas gdy na całym świecie emisyjność energetyki rośnie, Europa chce wydawać ogromne środki na redukcję CO2. Tymczasem konkurencyjność gospodarki Starego Kontynentu spada, a w skali ogólnoświatowej osamotnione działania Europy niewiele wnoszą do poprawy jakości klimatu.
Problemem dla UE jest oszacowanie skutków gospodarczych wdrażania pakietu klimatycznego. Sytuację komplikuje również kryzys gospodarczy, który ogranicza popyt na energię, a tym samym powoduje spadek jej cen oraz spadek cen uprawnień do emisji.
W skali globalnej, jedyne porozumienie mające na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, to Protokół z Kioto z 1997 roku. Odpowiedzialność za zmniejszanie emisji wzięły wtedy na siebie kraje uprzemysłowione, w imię, jakby to określić, „odkupienia win” (historyczna odpowiedzialność za emisje, „bardziej zasobne” portfele, chęć przewodzenia światu w marszu ku lepszej – „zeroemisyjnej” – przyszłości). Jednak „KIOTO” się skończyło, a parę ekologicznych i czystych krajów, jak Kanada, wypowiedziały ten dokument. No więc co dalej?
Cały materiał znajdą Państwo w „Energetyce Cieplnej i Zawodowej” nr 9/2013.
|
Cały artykuł przeczytają Państwo w magazynie „Energetyka Cieplna i Zawodowa” nr 9/2013 zamów prenumeratę w wersji elektronicznej lub drukowanej |
