Na drodze do neutralności klimatycznej

Po pilotażu na Uczelni Teodor i Katarzyna chcą rozwijać swój projekt. Podkreślają, że na razie to praca koncepcyjna, ale są przekonani, że mogąca przynieść wymierne efekty.

Dzięki takim modelom możemy dekarbonizować małe części naszego systemu elektroenergetycznego, począwszy od kampusów akademickich czy osiedli, aż po dzielnice miast czy całe aglomeracje – zaznacza Teodor. – To najlepsza droga, aby zrealizować cel neutralności klimatycznej Polski w 2050 roku.

Czy zatem potrzeba, żeby taki system wdrożyć w Warszawie?

Ten projekt wymagałby zbudowania farm wiatrowych o powierzchni ok. 2,5 tys. hektarów i instalacji fotowoltaicznych o powierzchni ok. 1 tys. hektarów, na terenie 20-krotnie mniejszym od powierzchni Warszawy – wylicza Teodor. – Samo zapewnienie takich mocy jest wymagające, ponieważ obszar jest równy około 5 tys. pełnowymiarowych boisk piłkarskich. Ponadto potrzebne są magazyny energii regulujące zapotrzebowanie, a moce wytwórcze OZE wymagane dla stolicy kilkudziesięciokrotnie przewyższają obecnie istniejące, zatem przed nami lata pracy.

Wyzwaniem w warunkach miejskich będą także wymagania terenu potrzebne do budowy instalacji. W tym mogą pomóc technologie przyszłości: turbiny wiatrowe instalowane na budynkach, automatyczna redukcja zapotrzebowania odbiorców czy lepsza prognoza zużycia i produkcji.

POPRZEDNIA STRONANASTĘPNA STRONA