Drugim czynnikiem, który może ograniczać w Polsce prywatne inwestycje w OZE, jest brak możliwości przyłączania nowych mocy wiatrowych i fotowoltaicznych, co wynika ze zbyt niskich i zbyt wolnych nakładów w rozbudowę i modernizację sieci energetycznych. Ze sprawozdania z działalności URE za 2022 rok wynika, że operatorzy sieci dystrybucyjnej wydali w ubiegłym roku rekordowe 7 tys. odmów przyłączeniowych dla źródeł o mocy 51 GW.

Mimo to atrakcyjność inwestowania w źródła odnawialne pozostaje bardzo wysoka, co odzwierciedlają m.in. wyniki Grupy INWE. W ubiegłym roku średnie stopy zwrotu elektrowni wiatrowych sfinansowanych z Pracownią Finansową wyniosły między 18 a blisko 29 proc. rocznie.

Niestety najbliższy rok będzie pod tym względem słabszy ze względu na wprowadzone ograniczenia w maksymalnej cenie energii, które w Polsce są nawet bardziej dokuczliwe dla przedsiębiorców niż w UE. Ta zasugerowała ok. 960 zł za MWh na pół roku, podczas gdy Polska wprowadziła 350 zł za MWh na rok – mówi prezes Pracowni Finansowej. – Tutaj być może szykuje się nowy spór Polski z Brukselą, ponieważ przedsiębiorcy chcą korzystać z wytycznych unijnych, a nie polskich regulacji i nie chcą, żeby rząd sięgał po pieniądze do ich portfeli. Kilka poprzednich lat, kiedy sytuacja na rynku nie była tak dobra, ceny również były sztucznie obniżane, głównie po to, żeby wygrywać wybory i nikt nie pytał, czy przypadkiem nie pomóc przedsiębiorcom posiadającym elektrownie wiatrowe. Teraz, kiedy pojawiły się atrakcyjne zyski, od razu ktoś kładzie na tym rękę. Liczymy jednak, że najpóźniej z końcem roku sytuacja wróci do normy, ponieważ polskie zarządzenie obowiązuje do 30 grudnia 2023 roku. A ceny, które występują na rynku – czy to w transakcjach giełdowych, czy to w umowach długoterminowych – przekraczają 1 tys., a nawet 1,3 tys. zł za MWh.