Decyzje o zagospodarowaniu złóż perspektywicznych winny zapadać w bardzo nieodległym czasie, ponieważ bez nowych inwestycji po 2020 roku rozpocznie się zmniejszanie wydobycia węgla brunatnego w czynnych obecnie kopalniach, aż do ich całkowitego zakończenia na początku lat 40-tych XXI wieku. Dlatego w obecnym okresie, strategicznym wyzwaniem dla utrzymania i kontynuacji rozwoju branży węgla brunatnego winny być podjęte decyzje o budowie nowych kopalń tego surowca. Głównym powodem jest okres czasu potrzebny dla uzyskania koncesji na wydobycie – średnio ten okres wynosi od 5 do 8 lat a do tego okresu należy jeszcze doliczyć czas budowy kopalni.

Uwarunkowania rozwoju górnictwa węgla brunatnego w Polsce są złożone, tak pod względem prawnym, ekologicznym i ekonomicznym, a także wizerunkowym. Obecnie wiele osób, grup społecznych, ekologicznych i politycznych zbija kapitał, w tym finansowy i polityczny, na krytyce górnictwa węglowego, a szczególnie branży węgla brunatnego. Od szeregu lat nie ma właściwej węglowej polityki górniczej w Polsce. Brak jest narodowego konsensusu, że górnictwo węgla brunatnego stanowi narodowe dobro i przez najbliższe dekady będzie specjalnością światową. Polska ma niewiele specjalności o marce światowej, a jakość polskiego górnictwa węglowego jest marką uznawaną na całym globie. Brak jest przekonania, że górnictwo węglowe, a w tym węgiel brunatny zapewnia najtańszą i pewną energię elektryczną oraz generuje stabilne miejsca pracy, co w obecnym okresie kryzysów ekonomicznych na świecie jest skarbem nieocenionym (każdy kraj na świecie dba o własne miejsca pracy).

Oceniając polskie górnictwo węgla brunatnego należy przyznać, że jego atutami są rozpoznane złoża, doświadczona kadra techniczno-inżynierska, menadżerowie na europejskim poziomie, młodzi i wykształceni pracownicy oraz zaplecze naukowo-techniczne w postaci wyższych uczelni współpracujących ściśle z przemysłem, liczne instytuty badawczo-projektowe oraz firmy zaplecza technicznego pracujące na rzecz przemysłu wydobywczego.

Dotychczasowa polityka energetyczna Polski jest zbiorem różnych celów przy braku jednej doktryny górniczo-energetycznej opartej na krajowych uwarunkowaniach społeczno-gospodarczych wypracowanych w ostatnich dekadach. Sytuacja polityczna i gospodarcza Europy po wydarzeniach Rosja–Ukraina–Europa i w Grecji oraz fali imigrantów i uchodźców nie pozostawiła żadnych złudzeń, że każdy kraj Europy w pierwszej kolejności dba o własne interesy, a w drugiej kolejności zaczyna myśleć o interesach globalnych. Nasz kraj winien wyciągnąć strategiczne wnioski z tej sytuacji i zacząć dbać w pierwszej kolejności o interes Polski,.  Polska winna jednoznacznie wypracować własną doktrynę górniczo-energetyczną opartą w pierwszej kolejności o krajowe surowce energetyczne tj. energetykę węglową w powiązaniu z ekonomiczną energetyką odnawialną, a w drugiej kolejności opierać o paliwa i technologie z importu.

W nawiązaniu do podanych myśli, proponujemy z udziałem Pani Premier zorganizować „OKRĄGŁY STÓŁ WĘGLA BRUNATNEGO” w murach Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie dla omówienia strategicznych wyzwań, przy których rozwiązaniu przez Pani Rząd możliwy będzie rozwój branży węgla brunatnego w Polsce w I połowie XXI wieku.

Wg podpisujących ten list rozwój branży paliwowo-energetycznej opartej o węgiel brunatny na następne dekady XXI wieku wpisuje się w Plan Wicepremiera Mateusza Morawieckiego dla powstania POLSKIEJ BRANŻY PALIWOWO-ENERGETYCZNEJ WEGLA BRUNATNEGO. Nasza propozycja debaty w ramach OKRĄGŁEGO STOŁU jest taka, aby rozmowy odbyły się w wąskiej grupie - maksymalnie 30 osób.

Zwracamy się do Pani Premier o osobiste zaangażowanie się w zmianę polityki górniczej kraju, tak aby następne pokolenia wiedziały, że mimo trudnych decyzji zmieniła Pani i Pani rząd niekorzystną dla kraju politykę, dając szanse pracy oraz rozwoju polskiemu górnictwu i energetyce opartej o najtańsze paliwo, jakim jest węgiel brunatny.

W załączniku przedstawione zostały główne argumenty przemawiające za utrzymaniem polskiego górnictwa oraz rodzimego węgla brunatnego jako paliwa strategicznego dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego Polski do 2050 roku.

 

Prof. dr hab. inż. Tadeusz Słomka                                      

Prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś

Prof. dr hab. inż. Józef Dubiński                                                  

Prof. dr hab. inż.  Wacław Dziurzyński

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Kasztelewicz

 

Źródło: AGH

Fot. 123rf