Mamy dziś do dyspozycji wiele metod pozwalających na wykrywanie nieszczelności w sieciach kanałowych, jak:
• geofon,
• korelator akustyczny,
• światłowodowy pomiar temperatury,
• georadar,
• gaz znacznikowy,
• robot z kamerą do inspekcji sieci kanałowych,
• odcinkowe badanie sieci,
• termowizja,
• monitoring przepływu,
• barwienie wody sieciowej,
• obserwacja wizualna sieci.

Wiosną 2013 r. została rozesłana ankieta do krajowych przedsiębiorstw ciepłowniczych, z prośbą o informację na temat stosowanych metod poszukiwania nieszczelności i efektów ich stosowania. Z danych zawartych w odpowiedziach na nasze pytania wynika, że najczęściej stosowana metoda jest geofon, obsługiwany przez pracownika przedsiębiorstwa. Równie popularna jest metoda odcinkowego badania sieci. W małych przedsiębiorstwach, mających szczelne sieci (krotność wymian poniżej 3 na rok) prowadzi się kontrole poprzez pomiar ilości wody uzupełniającej. Wymienione metody mają swoje zalety i wady. Nie można wskazać jednej uniwersalnej. Sprawdzają się one w rożnych warunkach, a ich koszt jest rożny.

Istotne jest też odpowiednie planowanie poszukiwań nieszczelności, aby z jednej strony uzyskać jak najlepszy efekt przy najniższych kosztach, a z drugiej nie dopuścić, o ile to możliwe, do większych awarii. Takie awarie mogą prowadzić do dużych strat materialnych i uszkodzeń infrastruktury podziemnej. Mogą również powodować poparzenia pracowników firmy ciepłowniczej oraz przypadkowych osób. „Kąpiel” w wodzie o temperaturze 700C (jak dla okresu letniego) może prowadzić do rozległych oparzeń termicznych I stopnia (oparzenia I stopnia obejmujące ponad 30%-50% powierzchni skory to już oparzenia ciężkie).

W kolejnym numerze ukaże się II część artykułu dotycząca kwestii związanych m.in. z biomasą, odpadami komunalnymi i kogeneracją.