Kluczowe rekomendacje

Analiza dowiodła, że aby transformacja mogła być przeprowadzona w sposób racjonalny, finalny kształt regulacji unijnych musi uwzględniać lokalne uwarunkowania każdego z państw członkowskich. Odejście od ciepła sieciowego na rzecz innych rozwiązań w Polsce byłoby nieuzasadnione ekonomicznie i technicznie oraz prowadziłoby do ryzyka braku dostaw dla milionów odbiorców końcowych, zwłaszcza mieszkających w budynkach wielolokalowych – zaznacza prezes Dąbrowski.

Kluczową rekomendacją jest, biorąc pod uwagę wielkość nakładów inwestycyjnych, jakie zostaną poniesione na dostosowanie wyłącznie infrastruktury wytwórczej do wymogów proponowanej rewizji dyrektywy EED w perspektywie 2026 r. na poziomie od 17,78 mld EUR do 33,33 mld EUR, przesunięcie zastosowania nowego bezpośredniego kryterium emisyjnego na poziomie 270g CO2/kWh dla wysokosprawnej kogeneracji do 1 stycznia 2030 r. W przeciwnym razie, z dużym prawdopodobieństwem może się okazać, że niezbędne do poniesienia koszty transformacji będą nieakceptowalne społecznie – należy zwrócić uwagę, że nie jest to jedyny obszar, który w najbliższym czasie będzie wymagał wysokich nakładów inwestycyjnych. Alternatywnie, wskaźnik ten powinien dotyczyć wyłącznie nowych i znacząco zmodernizowanych jednostek kogeneracji, jak zaproponowano w stanowisku Rady. Ponadto, gdyby wszystkie inwestycje w nowe jednostki wytwórcze miały być realizowane do 1 stycznia 2026 r., to musiałyby one być już w tym momencie na zaawansowanym etapie procesu inwestycyjnego. Bardzo istotnym problemem może być również dostępność urządzeń, materiałów i wykonawców dla tak wielu projektów w tak krótkim czasie. Wcześniejsze wejście w życie nowego kryterium emisyjnego nie przyspieszy inwestycji, ponieważ wycofywanie istniejących jednostek musi być zsynchronizowane z oddawaniem do użytku nowych mocy wytwórczych zdolnych do zapewnienia odpowiedniego wolumenu dostaw ciepła.