Nikt nie chce być odpowiedzialny za niepopularne/ trudne decyzje. 11 stycznia 2016 roku Arch Coal Inc., drugi największy producent węgla w USA, ogłosił, iż „znalazł porozumienie” [1] z wierzycielami by uregulować dług w wysokości 4,5 mld dol. Spółka zdecydowała się na reorganizacje aktywów na mocy tzw. „Chapter 11 of the Bankruptcy Code”, gdzie niewypłacalna firma zostaje pod nadzorem sądu. Widzę NIESTETY analogie do tego, co dzieję się z „polskim węglem”. Otóż, jak wytłumaczyć przeciętnemu Mr. Smith czy Panu Kowalskiemu, że kolejny polski rząd stara się uregulować (?), załagodzić (?), naprawiać (?), restrukturyzować (?), wyciszyć (?) sytuacje sektora górniczego w Polsce. Jakich terminologii prawnych użyć, by nie mówić o „porozumieniu z wierzycielami (sądowym?)”, plajcie, czy jak kto woli – bankructwie?

W środę 13 stycznia 2016 roku polskie media zostały zalane informacjami o sprzedaży i wycofaniu się francuskiej grupy EDF z Polski. Zgodnie z głoszoną na COP21 przez Prezydenta Francji François Hollande oraz francuski rząd wraz z Minister Środowiska i Energii Ségolène Royal polityką, nie ma już miejsca dla węgla we Francji i w firmach francuskich. Oznacza to, że spółka, której, według URE [2], udział w wolumenie energii elektrycznej wprowadzonej do sieci w 2014 roku wyniósł około 8,8% najprawdopodobniej zniknie z polskiego rynku energii. Grupa EDF twierdzi, że spółki EDF Energies Nouvelles czy DK Energy nadal pozostaną w Polsce.

Czyli Francja nadal widzi w Polsce możliwy potencjał (?). EDF jest/był w Polsce obecny od 1993 roku. Warto przypomnieć, że Grupa ENGIE, dawniej znana jako GDF Suez, posiadająca udział w wolumenie energii elektrycznej wprowadzonej do sieci w 2014 roku na poziomie 6,0%[3], również powinna stosować się do francuskiej „rządowej” polityki… UE trudne czasy dla węgla Polsce zaanonsowała jeszcze przed akcesją w 2004 r., a dziś przyjaciele decydują się nas zostawić.

Rzymski prawnik Cyceron powiedział, że „pewnego przyjaciela poznaje się w niepewnej sytuacji” [4]. Od dłuższego czasu niepewna sytuacja zdaje się królować na unijnych rynkach energetycznych. I jak interpretować dalsze deklaracje Ségolène Royal, która podczas wtorkowej parlamentarnej debaty[5] (12 stycznia 2016 roku) ogłosiła, że zgodnie z nową ustawą (‘la loi de transition énergétique’, przewiduje ona zmniejszenie zużycia paliw kopalnych, a każdy wniosek o pozwolenie na poszukiwanie konwencjonalnych węglowodorów zostanie odrzucony). Uchwalona w sierpniu 2015 roku ustawa zapewnia zmniejszenie konsumpcji energii pierwotnej pochodzącej z paliw kopalnych o 30% w 2030 roku.

Według danych publikowanych przez Ministerstwo Środowiska i Energii 1 lipca 2015 roku, Francja było 54 aktywnych koncesji (pozwoleń) oraz złożone 130 wnioski o pozwolenie na badania. We Francji poszukiwania oparte o szczelinowanie hydrauliczne są zabronione. Bez jasnej polityki energetycznej opartej o politykę gospodarczą oraz bez modelu gospodarczo-ekonomicznego nie da się stworzyć przyjaznych warunków dla obecnych i nowych inwestorów.

Przykład Francji byłby specyficzny, gdyż Republika Francuska podobnie jak Wielka Brytania otwarcie rezygnuje dziś z węgla w swoim miksie energetycznym. Byłby, gdyby nie Niemcy, Szwecja, Dania… W mojej ocenie Polska powinna twardo bronić swojej węglowej pozycji, szukając długoterminowego rozwiązania dla polskiego sektora węglowego. Stare rzymskie przysłowie mówi, że przyjaciel to największy skarb w życiu [6].

Starajmy się jako kraj, gospodarka, ekonomia, naród, suweren dbać o swoich przyjaciół. Wtedy jest szansa na to, że nasi przyjaciele zadbają o nasze potrzeby.

Andrzej Sikora weźmie udział w panelu dyskusyjnym Dzisiaj i jutro węgla w polskiej energetyce 9 lutego

Fot. zasoby własne autora