Tylko jakoś mam wrażenie, że uczestniczymy w globalnym cyrku PR-owych informacji, a w rzeczywistości jakiekolwiek działania dla klimatu są całkowitą fikcją.

Co właściwie uzgodniono w Paryżu?

Pierwsze, dość ogólne wyniki paryskich obrad można zobaczyć na przykład tutaj, ale tak naprawdę jeszcze nikt nie wie co zapisy te oznaczają – na razie ogłoszono tylko sukces. Na dzień dzisiejszy wiemy, że wszystkie 195 krajów, które uczestniczyły w szczycie podpisały się pod porozumieniem, a 188 z nich podpisało również indywidualne zobowiązania dotyczące ochrony klimatu. Tak jak przewidywałem w jednym z ostatnich wpisów na blogu globalne zobowiązania ograniczania emisji CO₂ dotyczą nie jednej wartości, ale czegoś kuriozalnego, mianowicie dążenia do obniżenia wzrostu średniej temperatury, w stosunku do tzw. epoki preindustrialnej czyli 1900 r., o mniej niż 2 stopnie Celsjusza z intencją, aby to może jednak było 1,5 stopnia (ten maksymalny wzrost ma nastąpić do roku 2100). Sytuacja jest absurdalna, ponieważ do końca nie wiemy czy wzrost temperatury jest spowodowany emisją CO₂ przez człowieka, a nawet jeżeli tak , to o ile CO₂ wzrośnie w kolejnych latach nie wiemy- modele klimatyczne są mniej więcej tak dokładne jak bankowe prognozy kursu franka szwajcarskiego – oczywiście tych banków, które udzielały kredytów. Niemniej jednak mamy coś pod czym mogą się podpisać wszyscy, ponieważ nikt do końca nie wie co ma oznaczać ten wzrost temperatury „znacznie poniżej 2 stopni Celsjusza” – tak więc, każdy może sobie dopisać do tego własną interpretację. Pojedyncze państwa (albo ich grupy) mają własne cele i właśnie takie cele będą przez nie realizowane (bo porozumienie zakłada, że każdy z krajów określa własny wkład – tzn. własną redukcję CO₂) natomiast globalnie ma to dać to kontrolowany wzrost średniej temperatury na świecie. I właśnie tutaj jest sukces – nikt nie wie dokładnie jak to działa więc każdy może interpretować na swój sposób.

Dla przypomnienia – na poniższym rysunku przedstawione zostały cele najważniejszych państw.

 

Co ciekawe – nie do końca wiadomo jak wzrost temperatury (lub jego zatrzymanie) przekłada się na konieczność obniżenia emisji CO₂ na świecie (wszelkie modele są całkowicie niewiarygodne), jednak to nie powstrzymuje lobbystów od publikowania wykresów jak na przykład ten na rysunku poniżej.

http://www.slideshare.net/CFCC15/pathways-towards-2c-global-pathways-and-implications-for-european-climate-policy

Jak widać szczególnie europejskie ośrodki lobbystyczne będą przekładać paryskie traktaty COP21 na konieczność bardzo silnego obniżenia emisji CO₂, bowiem według europejskich materiałów maksymalne podwyższenie temperatury o 2°C (a nawet w kierunku 1,5°C) oznacza, że musimy obniżyć emisję CO₂ o około 40% z poziomu 2010 r., a więc blisko celów europejskiego pakietu klimatycznego – w końcu w ty kierunku prowadzono te analizy i wykresy. Ciekawe jest również to, że każdy inny region świata może sobie zrobić inne wykresy, podobne do tego powyżej i rozumieć cel globalny, którym jest obniżenie temperatury zupełnie inaczej i zgodnie z własna polityką.

Jakie są zobowiązania poszczególnych państw?

Tutaj właściwie tak jak prognozowano – nie ma jednego wspólnego celu (oczywiście poza tą kwestią temperatury), ale tzw. nationally determined contributions (NDCs) czyli indywidualne zobowiązania każdego z państw, będą weryfikowane w cyklach pięcioletnich (trzeba tez nadmienić , że jest zapis, że mogą być zwiększane). Te NDC to jak na pierwszym z obrazków powyżej – każdy kraj wybierze sobie co mu najbardziej odpowiada – tak więc większość krajów Unii Europejskiej będzie za redukcją CO₂ o 40% (poziomu z 2005 roku), Stany Zjednoczone o mniej więcej kilka procent (poziom z 1990 roku), Chiny pewnie zastanowią się czy nie emitować więcej, ale po roku 2030-2035, Indie najpierw poprawią swoja gospodarkę, a dopiero potem będą się ograniczać (tak około roku 2050), a kraje afrykańskie poczekają na dotacje i technologie krajów zaawansowanych. Z technicznego punktu widzenia – wiążące zobowiązania są na granicy żartu lub kabaretu – będzie ograniczanie emisji „tak szybko jak to możliwe”, dla największych emitentów i krajów rozwijających się celem będzie dążenie do zrównoważenia w połowie wieku (czyli około 2050), natomiast do tego czasu emisja będzie się zwiększać.

Więcej konradswirski.blog.tt.com.pl

Fot. zasoby autora