W rzeczonej dyskusji na temat utrzymania w/w dogmatu wypowiedział się ostatnio Komitet Górnictwa Polskiej Akademii Nauk, który skierował listy do Connie Hedegaard – komisarz ds. działań w dziedzinie klimatu UE, jak i do  Günthera H. Ettingera – komisarza ds. energii. W pismach tych, niepozbawionych wątku emocjonalnego, Komitet zwraca uwagę na fakty, że trwałe „zmiany klimatyczne to sztucznie nagłaśniane obecnie zjawiska bez rzetelnego dowodu naukowego, gdyż naukowcom wiadomo, że zmiany klimatyczne mają swoje naturalne cykle, niezależne od człowieka i jego działalności, czego wielokrotnie mieliśmy dowody na przestrzeni geologicznej historii naszej planety”. Autorzy liczą na to, że komisarze, „dbający o zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego dla całej Unii Europejskiej, uwzględnią wskazane kwestie i podejmą stosowne i skuteczne działania polityczne zapobiegające utracie konkurencyjności unijnego przemysłu i pogłębianiu się kryzysu gospodarczego”.

Na jednej z konferencji (w Polsce) pojawiło się mądre i zgrabne PR-owsko zdanie, że Unia Europejska realizuje dobrowolnie najdroższy z możliwych wariantów likwidacji swojego przemysłu. Coś w tym jest. Unijna polityka klimatyczna ze względu na małą skalę nie powoduje przecież de facto zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w skali globalnej. Czy Polska bez posądzenia o swoje „ partykularne” interesy gospodarcze i społeczne może się głośno domagać logiki w działalności UE na tym obszarze? Może, to oczywiste, ale byłoby naiwnością sądzić, że niektóre kraje wyrzekną się swoich dotąd publikowanych poglądów, bo przecież postawiły je już kilkanaście lat temu. Zbudowano na ich podstawie „mapy drogowe” swego rozwoju u jednych, a u drugich „mapę drogową” powolnego niszczenia de facto gospodarek krajów „węglowych”.

Nie musimy tego w Polsce akceptować. Czas prymatu polityki nad ekonomią powinien się już dawno skończyć. Kontrowersyjna sprawa wobec ciągle żywego ducha „dzikiego” liberalizmu czy też neokonserwatyzmu. A z drugiej strony pragmatycznego, nawet wbrew teorii liberalnej, popierania przez PAŃSTWA swojej gospodarki. Co zrobiła, a przynajmniej zapowiedziała, że zrobi administracja USA. Powiedzieli, że zostaną wystawione gwarancje państwa na budowę nowej elektrowni atomowej, wprawdzie z blokami APT 1000, technologii, której powodzenie otworzy świat na atom ponownie? Chiny chcą, jak zapowiadają, uruchomić wtedy swój program na kilkanaście takich amerykańskich bloków.

Patrzymy na państwa stojące po zupełnie przeciwnych stronach barykady ideologicznej, ale które mają wspólny mianownik swych działań gospodarczych. Pragmatyzmu takiego mamy od kogo się nauczyć. Bez odpowiedzialności państwa za swoją gospodarkę, bez uznania jego roli w sprawiedliwym podziale i pracy, i jej efektów może dojść do takich dramatów jak w sąsiedniej Ukrainie. Dramatu tam istniejącego nie przerwała nawet OLIMPIADA. Na szczęście nie obala to jeszcze całkowicie jej głębokiego humanistycznego przesłania, w tym symboliki „Pokoju Bożego”.

Abyśmy nie musieli czekać 4 lata do następnej olimpiady na tę chwilę spokoju i pokoju. Uwaga,  olimpiada ta będzie się  odbywała  w Korei, najostrzej na świecie podzielonym dwoma wrogimi państwami narodzie. Może i tam dojdzie do swoistej ekechejria. Czego sobie i czytelnikom życzę!

Jerzy Łaskawiec                                                                                Wrocław, 24 lutego 2014